Haar naam is Ruth en ze is bezig in de keuken. Ze heeft net boterhammen geroosterd. Een ervan legt ze op een bord, de andere zet ze in het afdruiprek. Haar blik verraadt dat ze het zelf wat vreemd vindt, maar niet precies weet wat er mis is. Uiteindelijk lukt het haar om twee sandwiches te maken en ze feestelijk op te dienen, een voor haar en een voor haar zoon die op bezoek komt. Ruth is de hoofdpersoon in de Amerikaanse speelfilm Familiar Touch.

Eerst naar de schoenmaker, dan naar mijn moeder. Ik kan haar favoriete sandalen ophalen met nieuwe zolen en nieuw klittenband. Voorlopig kan ze weer vooruit met schoeisel dat goed aan haar voeten blijft zitten als ze gaat wandelen. In mijn tas zit al een nieuw shirt voor haar. We hebben het laatst samen uitgezocht, gisteravond heb ik het naamlabel in de zoom genaaid. Deze keer heb ik er meteen aan gedacht om een label in een nieuw kledingstuk te naaien, dat was ik vorige keer vergeten en toen was het even zoekgeraakt in de was.

Wat een raar loopje. Ik ben met mijn moeder op weg naar haar appartement. Als ik goed kijk, zie ik dat haar rechter knie bij elke stap naar binnen knikt. Ze zakt er gewoon doorheen. Als ik nog een keer kijk, zie ik dat ook haar rechter voet haar niet meer steunt, die buigt mee naar binnen. Zijn haar spieren zo verslapt?

“Ik heb drie kinderen en jullie zijn er allemaal”, zegt mijn moeder. Haar ogen stralen van blijdschap en trots terwijl we van de Lawet naar de stad lopen. “Drie kinderen, een, twee, drie.” Ze herhaalt haar woorden en telt opnieuw, alsof ze als moeder eend zeker wil weten dat al haar kuikens bij haar zijn. Het komt dan ook niet zo vaak voor dat we er alle drie tegelijk zijn, want een van mijn broers woont in Oostenrijk. Nu is hij in Wageningen en we gaan samen lunchen. “Een, twee, drie, jullie zijn er allemaal!” Het is feest.

Het Lawet-avontuur begint met praktische vragen. Welke meubels wil mam graag meenemen? Welke kledingkast is geschikt voor haar appartement? Welke kleding staat leuk en is gemakkelijk wasbaar? Best apart om zoveel voor mam te beslissen, vinden mijn broers en ik. We doen ons best om haar erbij te betrekken, maar veel dingen overziet ze niet. Dan hakken wij de knoop door.

Je zou het niet zeggen als je mijn moeder vrolijk ziet dansen bij elke muzikale activiteit in de Lawet, maar ze heeft ook een verdrietige kant. Dan mist ze mijn vader.

Ruim een jaar woont mijn moeder nu in Villa de Lawet, een mooi moment voor een terugblik. Een paar dingen die me zijn bijgebleven:

“Wanneer gaan we lopen? Met mijn jas aan heb ik het veel te warm.” Samen met mijn moeder, zo’n twintig bewoners en hun begeleiders sta ik in de woonkamer. Het is bijna zeven uur op dinsdagavond, de tweede dag van de allereerste wandel-3-daagse. Gisteravond scheen de zon, nu wachten we tot de laatste regendruppels zijn gevallen.

Plingplong, daar klinkt het geluid van een facetime-oproep. Dat is mijn moeder, want zij is de enige met wie ik op deze manier communiceer. Vaak zoekt ze ’s avonds contact, ergens tussen acht en tien uur. De gesprekken verlopen meestal op dezelfde manier. Eerst hoor ik haar “Hallo” en zie ik het plafond. Als ik uitleg dat ze het scherm kan draaien, komt langzaam haar gezicht in beeld.

Een bezoek aan mijn moeder begint altijd op dezelfde manier: eerst een dikke knuffel, dan een kop koffie of thee. De ene keer zitten we in de woonkamer, de andere keer in haar appartement en als het even kan op het terras. Daarna maken we een wandeling, doen een spelletje of halen herinneringen op aan de hand van oude foto’s.