“Ik heb drie kinderen en jullie zijn er allemaal”, zegt mijn moeder. Haar ogen stralen van blijdschap en trots terwijl we van de Lawet naar de stad lopen. “Drie kinderen, een, twee, drie.” Ze herhaalt haar woorden en telt opnieuw, alsof ze als moeder eend zeker wil weten dat al haar kuikens bij haar zijn. Het komt dan ook niet zo vaak voor dat we er alle drie tegelijk zijn, want een van mijn broers woont in Oostenrijk. Nu is hij in Wageningen en we gaan samen lunchen. “Een, twee, drie, jullie zijn er allemaal!” Het is feest.