Waarom Wageningen?

Een paar weken geleden ging mijn jongste zoon speeddaten. Zijn middelbare school had een avond georganiseerd waarbij leerlingen kennis konden maken met ouders werkzaam in verschillende beroepen. Er waren vaders en moeders met uiteenlopende functies: van dominee, anesthesist en docent tot manager, architect en onderzoeker. Mijn zoon kwam enthousiast thuis – op zich al een wonder als het een schoolactiviteit betreft – hoewel hij de beroepen met hun bijbehorende studies allemaal als matig beoordeelde. Hij vond het vooral leuk om de verhalen te horen, om te weten te komen wat je bij verschillende beroepen nu precies doet op een dag en hoe mensen tot hun keuze van studie en/of beroep waren gekomen.

Die avond moest ik denken aan mijn eigen studiekeuze. Tijdens een soortgelijke ‘ouderavond’ op mijn middelbare school, alweer lang geleden, hoorde ik voor het eerst over Wageningen als studiestad. De betreffende vader werkte bij Verkade (Koekjes! Chocola!) en was zelf via omwegen in de levensmiddelentechnologie beland. Hij noemde ook de rechtstreekse mogelijkheden: Den Bosch voor een hbo-opleiding en Wageningen voor een universitaire studie. Wageningen leek me wel wat: een behoorlijke plaats maar geen grote stad, wel bèta en toch toegepast. Ik ben voor de zekerheid ook even bij de open dagen van Farmacie en Geneeskunde gaan kijken, maar na een paar uur in Wageningen wist ik heel zeker: hier wil ik heen.

Aan mijn studiekeuze lag geen uitgebreide interessetest ten grondslag, geen wervend praatje van een decaan of voorlichter, geen flitsende brochure op glanzend papier – al heb ik die later wel uitgebreid bestudeerd – maar een aansprekend verhaal. Eenmaal in Wageningen aanbeland bleek dat veel studiegenoten gelijksoortige ervaringen hadden. Het verhaal van een neef, een vriend van hun ouders of een vage kennis was blijven hangen, waarschijnlijk zonder dat de verteller zich daarvan bewust was.

Vraagje: Praat jij nog wel eens met iemand over Wageningen?