Je zou het niet zeggen als je mijn moeder vrolijk ziet dansen bij elke muzikale activiteit in de Lawet, maar ze heeft ook een verdrietige kant. Dan mist ze mijn vader.

Ruim een jaar woont mijn moeder nu in Villa de Lawet, een mooi moment voor een terugblik. Een paar dingen die me zijn bijgebleven:

“Wanneer gaan we lopen? Met mijn jas aan heb ik het veel te warm.” Samen met mijn moeder, zo’n twintig bewoners en hun begeleiders sta ik in de woonkamer. Het is bijna zeven uur op dinsdagavond, de tweede dag van de allereerste wandel-3-daagse. Gisteravond scheen de zon, nu wachten we tot de laatste regendruppels zijn gevallen.

Plingplong, daar klinkt het geluid van een facetime-oproep. Dat is mijn moeder, want zij is de enige met wie ik op deze manier communiceer. Vaak zoekt ze ’s avonds contact, ergens tussen acht en tien uur. De gesprekken verlopen meestal op dezelfde manier. Eerst hoor ik haar “Hallo” en zie ik het plafond. Als ik uitleg dat ze het scherm kan draaien, komt langzaam haar gezicht in beeld.

Een bezoek aan mijn moeder begint altijd op dezelfde manier: eerst een dikke knuffel, dan een kop koffie of thee. De ene keer zitten we in de woonkamer, de andere keer in haar appartement en als het even kan op het terras. Daarna maken we een wandeling, doen een spelletje of halen herinneringen op aan de hand van oude foto’s.

Elke ochtend als ik mijn computer aanzet, kijk ik eerst naar het dossier van mijn moeder.

“Beter te vroeg dan te laat, dan kan je moeder nog wennen”, zei de een.
“Laat haar toch in haar vertrouwde omgeving zolang het gaat”, zei de ander.

Goedemorgen

Het is Tweede Paasdag. Samen met mijn schoonmoeder sta ik voor het monumentale pand waar mijn moeder sinds een half jaar woont. Ik druk op de bel en even later hoor ik: “Goedemorgen, Villa de Lawet, voor wie kan ik de deur opendoen?” Deze vraag heb ik al vaak gehoord en elke keer weer ervaar ik hem als een uitnodiging. Iemand wil voor mij de deur opendoen. Nog voor ik binnen ben, voel ik me welkom.

Als schrijver schrijf je in de eerste plaats voor jezelf. Toen ik die zin voor het eerst hoorde, snapte ik er niets van. Voor jezelf? Welnee, als schrijver wil je toch een prachtverhaal op papier zetten voor je lezer?

1 maart – Complimentendag. Ik had er nog nooit van gehoord tot ik een poster zag in het tehuis waar mijn moeder woont.