Verhalen

“Ik kom thuis vandaag”

“Voor of na het eten moet ik nog even kijken”

Met een paar whats-appjes op vrijdagochtend laat onze jongste zoon weten dat we hem die dag kunnen verwachten. Sinds hij in een studentenhuis in Wageningen woont, is het elke keer weer een verrassing wanneer hij thuiskomt. 

Tussendoor houden we contact via de smartphone. Ik krijg een bericht als zijn treinreis een uur langer heeft geduurd dan gepland en een foto als hij een bijzonder gerecht heeft gekookt.

“Kom na het eten, aju paraplu”, informeert hij ons een paar uur later.

Ik vraag me af hoe ik in mijn studententijd met mijn ouders communiceerde. De eerste paar maanden, toen ik bij een hospita woonde, zag ik ze elk weekend. Hun huis voelde voor mij nog als ‘thuis’. Aan tafel vertelde ik dan altijd over mijn belevenissen van de week ervoor. Dat ik om vier uur ’s nachts naar huis was gefietst na een gezellige kroegavond, dat ik plantkundepracticum echt stom vond omdat ik geen dunne coupes kon snijden, of dat ik een jongen had ontmoet die wel erg leuk was.

Bellen deden we niet, tenzij iemand jarig was of ziek. We zagen elkaar toch elke week.

Toen ik op een studentenflat ging wonen, bleef ik de weekenden steeds vaker in Wageningen en had ik minder vaak contact met mijn ouders. Alleen voor dringende mededelingen gebruikte ik de telefoon, want die hing op de gang boven een koelkast. Die combinatie was onhandig en ongezellig, en nodigde niet uit tot lange gesprekken. Bovendien waren de telefoonprijzen toen een stuk hoger dan nu en kon ik mijn geld wel beter besteden.

Dankzij de moderne technologie ben ik beter op de hoogte van het wel en wee van mijn studerende kinderen dan mijn ouders vroeger van mij, en ik vind het heerlijk om af en toe een glimp mee te krijgen van hun leven elders.

Mijn telefoon piept opnieuw: “Kom toch eerder en eet wel mee”

Gezellig, denk ik. Want samen eten, luisteren naar elkaars verhalen, daar kan geen moderne technologie tegenop.