Lessen van een robotgrasmaaier

Stevie, zo heet hij. Omdat hij niets kan zien, heeft mijn dochter hem vernoemd naar Stevie Wonder. Van het vroege voorjaar tot in de late herfst zoeft onze robotgrasmaaier door de tuin. Met zijn scherpe mesjes zorgt hij ervoor dat ons gazon er altijd picobello uitziet.

Op een zonnige dag zit ik buiten een kop koffie te drinken en glimlach, want Stevie is weer hard aan het werk. Ik weet niet waarom, maar robotgrasmaaiers stemmen me altijd vrolijk. Ze hobbelen gezellig over het gras met een zacht gebrom dat net zo tevreden klinkt als een spinnende kat.

Terwijl ik naar de bewegingen van Stevie zit te kijken, bestudeer ik zijn manier van werken. Wat me opvalt:

1. Stevie kent de grenzen van zijn verantwoordelijkheid. Zodra hij bij de rand van het gazon is aanbeland, gaat hij een stukje terug en verandert van richting. Tussen de planten heeft hij immers niets te zoeken.
2. Stevie doet zijn werk goed, maar niet perfect. Aan de randen en rondom bomen blijven de grassprietjes staan. Daar stoort hij zich niet aan.
3. Stevie zorgt voor het afgesproken resultaat, maar bepaalt zelf zijn manier van werken. Hij gaat kriskras over het gras in een schijnbaar willekeurige beweging. Dat niet iedereen dit logisch vindt, interesseert hem weinig.
4. Stevie houdt zijn energieniveau goed in de gaten. Als zijn batterij bijna leeg is, gaat hij direct naar het oplaadstation. Daar blijft hij tot hij genoeg energie heeft om weer aan de slag te gaan.
5. Stevie accepteert hulp. Is hij per ongeluk in het grind gekukeld en komt hij er zelf niet meer uit, dan wacht hij tot iemand hem weer op zijn wieltjes zet.

Ik kan nog veel van Stevie leren.