Achterband

Nee, we laten ons niet kennen. Mijn huisgenote en ik klaren deze klus met z’n tweeën. Daar hebben we echt geen mannen voor nodig. Oké, een achterband vervangen is lastiger dan een voorband, want je moet rekening houden met de ketting. En inderdaad, we zijn ook niet van die klussers. Maar we zijn toch geen watjes?

We leggen oude kranten in de gang van ons studenthuis en zetten de fiets op zijn kop. Met een steeksleutel proberen we de moer van de achteras los te draaien. Dat valt niet mee bij zo’n verroest vehikel. We moeten kracht zetten en tegelijkertijd voorkomen dat we de moer ruïneren, want dan hebben we helemaal geen grip meer.

De achteras is los, nu het wiel eruit. Oef. We krijgen vuile handen, kreunen en steunen, maar hebben onvoldoende kracht om de vork ver genoeg uit elkaar te trekken. Een medestudent komt af op het rumoer en kijkt geamuseerd naar ons geploeter.

Een bezemsteel! Wie van ons op dit lumineuze idee is gekomen weet ik niet meer, maar de hefboom werkt. Binnen de kortste keren hebben we het achterwiel in onze handen.

Nu is het vervangen van de binnen- en buitenband een fluitje van een cent. Dankzij de bezemsteel plaatsen we het wiel ook gemakkelijk terug. Nog even alles vastzetten en klaar is kees. We krijgen complimenten van ons publiek, maar weten niet goed of we hier blij mee moeten zijn. Als geëmancipeerde studentes zouden we het toch heel normaal moeten vinden om achterbanden te verwisselen?

Eerlijk gezegd is het voor mij bij die ene keer gebleven, zo’n 25 jaar geleden. Banden plakken doe ik nog wel, maar bij andere mankementen aan mijn fiets vraag ik mijn man of hij even wil kijken. Heeft hij geen tijd, dan ga ik naar de fietsenmaker.

In de werkplaats zie ik nooit een vrouw. Blijkbaar is fietsen repareren nog steeds typisch mannenwerk. Ik vind het niet erg, ik strijk wel.