Goedemorgen

Het is Tweede Paasdag. Samen met mijn schoonmoeder sta ik voor het monumentale pand waar mijn moeder sinds een half jaar woont. Ik druk op de bel en even later hoor ik: “Goedemorgen, Villa de Lawet, voor wie kan ik de deur opendoen?” Deze vraag heb ik al vaak gehoord en elke keer weer ervaar ik hem als een uitnodiging. Iemand wil voor mij de deur opendoen. Nog voor ik binnen ben, voel ik me welkom.

Als schrijver schrijf je in de eerste plaats voor jezelf. Toen ik die zin voor het eerst hoorde, snapte ik er niets van. Voor jezelf? Welnee, als schrijver wil je toch een prachtverhaal op papier zetten voor je lezer?

1 maart – Complimentendag. Ik had er nog nooit van gehoord tot ik een poster zag in het tehuis waar mijn moeder woont.

.

Traag kruipt de rups voort
gulzig knagend aan zijn blad
weet hij dat hij eens
in een ragfijn kleurrijk kleed
zal fladderen als vlinder?

Lees verder →

Tiktiktik. Met een beetje mazzel rolt die column, webtekst of brief zo op het scherm. Een goed doordacht idee of een spontane ingeving, een uurtje rammelen op het toetsenbord, de volgende dag nog even nalezen en klaar is Kees.

Lees verder →

“Stop”, zeg ik en we staan allebei stil op ruim een meter van elkaar.
“Is deze afstand goed?”, vraagt hij en ik antwoord bevestigend.

Voor 2022 wens ik je

“Ik heb een plan”, zegt hij en zijn ogen beginnen te stralen. Hij spreidt zijn armen uit om het vervolgens met weidse gebaren toe te lichten.

Miniatuurtje

“Ik kan me niet voorstellen dat ik hier over een half jaar niet meer zit”, zegt ze bij een kop koffie aan de eettafel. Ze is gisteren bij de oncoloog geweest. De arts heeft duidelijke taal gesproken: de kanker woekert verder, met chemotherapie valt misschien nog wat tijd te rekken. Daar voelt ze niet voor.

Na het opsommen van de eerste vijf mogelijke bijwerkingen van de lijst van vijftig weet ze zeker: dit wil ik niet. Al is het wel de eerste voorkeur van de oncoloog, ze blijft bij haar besluit. 

Met dit artsenbezoek begint een nieuwe fase in haar leven. Tot dan toe heeft ze de mening van artsen altijd gerespecteerd. Zelfs de vakanties plande ze rondom medische controles. “De artsen hebben ervoor gestudeerd en zij zijn de experts”, heeft ze vaak gezegd. Een paar keer heb ik een poging gewaagd om duidelijk te maken dat er verschillende medische zienswijzen zijn, maar een gesprek hierover was niet mogelijk.

Nu, met de dood voor ogen, in een situatie waarin ze niets meer te verliezen heeft, neemt ze het heft in eigen handen. Tegen de mening van de gevestigde orde in maakt ze een krachtige keuze. Voor kwaliteit van leven, haar leven.

Foto: Dallas Reedy via Unsplash